مزایای آسانسور هیدرولیک
• راه اندازی و حرکت آرام و روان
• سرعت حرکت قابل تنظیم
• دقت توقف در سطح طبقات ساختمان
• عدم ضربه ناگهانی حین شروع و توقف حرکت آسانسور
• عدم جایگیری موتورخانه آسانسور در بالای چاه (امکان نصب موتورخانه این آسانسورها در محلی دورتر از چاه آسانسور امکان‌پذیر است)
طریقه اجرای آسانسورهای هیدرولیکی:
• سیستم مستقیم
• سیستم غیر مستقیم
از دیگر مزایای این نوع آسانسور می‌توان از موارد زیر نام برد:
• حرکت نرم و روان آن
• قابلیت تنظیم سرعت
• توقف دقیق در تراز طبقات
• شروع و توقف بدون شوک و ضربه
• عدم نیاز به موتورخانه در بالای چاه آسانسور( موتورخانه این آسانسور را می‌توان در فضایی دورتر از چاه آسانسور مستقر نمود اما این فاصله نباید بیشتر از 12 متر باشد.)
آسانسورهای هیدرولیک به دو صورت اجراء می‌شود:
• آسانسور هیدرولیک جک مستقیم
در نوع اول اجرایی این آسانسورها، جک هیدرولیکی مستقیماً به یوک قرار گرفته در زیر کابین آسانسور نصب می‌گردد.
در سیستم مستقیم، جک هیدرولیک (سیلندر و پیستون) مستقیما به یوک و پلاتفرم زیر کابین متصل می‌شود.
• آسانسور هیدرولیک جک غیر مستقیم
در سیستم غیر مستقیم، با استفاده از سیم بکسل متصل به یوک کابین و استقرار جک هیدرولیک در کنار کابین حرکت می‌کند. نوع دوم اجرایی این آسانسورها که به صورت غیر مستقیم می‌باشد جک هیدرولیک در کنار کابین نصب می‌گردد و به وسیله سیم بکسلی که به یوک زیرین کابین متصل شده انتقال نیرو صورت می‌گیرد.
در نوع دوم حتماً بایستی آسانسور مجهز به سیستم ترمز ایمنی و کنترل سرعت پاراشوت و گاورنر باشد.
در مواقعی که بیش از یک جک هیدرولیکی در آسانسور استفاده گردد، باید فشار روغن و کورس پیستون به نحوی تنظیم گردد که در همه جک‌ها برابر باشد.
در حالتیکه بیش از یک جک هیدرولیک در آسانسور بکار گرفته شود، باید فشار روغن و کورس آنها طوری تنظیم باشد که باهم یکسان شوند.
واحد قدرت (Power Unit) نصب شده در موتورخانه آسانسور وظیفه تأمین سرعت کابین و نیروی محرکه آسانسور را بر عهده دارد.
در آسانسورهای هیدرولیکی سرعت کابین و نیروی محرک آسانسور از طریق پاوریونیت (Power Unit) که در موتورخانه مستقر است، تأمین می‌شود.
تفاوت آسانسور هیدرولیک و کششی
نبود وزنه‌های تعادل در آسانسورهای هیدرولیکی باعث شده فضای کمی توسط این آسانسورها اشغال گردد و تنها فضایی در حد قرارگرفتن کابین و ریل‌ها و سیلندر و پیستون و نگهدارنده‌های این تجهیزات نیاز است.
آسانسورهای هیدرولیکی به فضایی در حد قرار گرفتن کابین و ریل‌ها و سیلندر و پیستون و نگهدارنده‌های این تجهیزات نیاز دارند، چون این نوع آسانسور فاقد وزنه تعادل است.
معایب آسانسور هیدرولیک
علاوه بر موارد یاد شده، فضایی برای استقرار سیستم‌های جانبی نیاز است تا پمپ، یونیت کنترل و لوله‌های انتقال روغن در آن جای گیرد.
اما فضایی برای استقرار سیستم‌های جانبی نیاز دارد تا در این فضا پمپ، دستگاه کنترل، لوله‌ها و شیلنگ‌های انتقال روغن را در آن مستقر کرد.
از مشکلات عمده این سیستم‌ها وجود رطوبت در انتهای چاهک آسانسور به علت نزدیکی به آب‌های زیر سطحی است که باید تجهیزات و علی الخصوص سیلندر آسانسور در برابر زنگ و رسوب و خوردگی محافظت شود.
یکی از مشکل‌های رایج در این سیستم میزان رطوبت و نم موجود در کف چاه آسانسور به دلیل بالا بودن سطح آب‌های زیر زمینی است. که در این صورت باید تجهیزات و مخصوصاً سیلندر آسانسور را در مقابل خوردگی و زنگ زدگی محفوظ کرد.
اجزای آسانسورهای هیدرولیکی
• محفظه روغن
• پمپ جابجایی و پمپاژ روغن
• سوپاپ یک جهته
• شیرقطع و وصل خروج روغن
• سیلندر
• پیستون (در مواردی به جهت کاهش طول سیلندر، تعداد پیستون‌ها افزایش و به صورت تلسکوپی در درون یکدیگر قرار می‌گیرد.)
• انواع اورینگ‌ها و سیلینگ
• شیلنگ‌های جابجایی روغن
• لوله‌ها
• مخرن روغن،
• پمپ انتقال روغن (که به این مجموعه اصطلاحا یونیت پاور اطلاق می‌شود)
• سوپاپ یکطرفه
• شیرقطع و وصل خروج روغن،
• سیلندر
• پیستون (در مواردی به جهت کاهش طول سیلندر، تعداد پیستون‌ها افزایش و به صورت تلسکوپی در درون یکدیگر قرار می‌گیرد.)
• انواع اورینگ
• شیلنگ‌های انتقال روغن
• لوله‌ها
نحوه کار آسانسور هیدرولیک
پمپ روغن باعث جریان یافتن روغن شده و به داخل سیلندر ارسال می‌شود در نتیجه کابین که به کمک قطعاتی بر روی پیستون متصل شده، با بالا رفتن پیستون، کابین آسانسور هم به بالا حرکت می‌کند.
کابین توسط تجهیزاتی بر روی پیستون استقرار میابد، در این حالت موتور، پمپ درون روغن را به حرکت در آورده و روغن توسط پمپ، به داخل سیلندر فرستاده می‌شود و باعث بالارفتن پیستون و کابین اسانسور می‌گردد.
هنگامی که کابین آسانسور به طبقه مورد نظر می‌رسد، سوپاپ بسته شده و به علت ثبوت فشار، کابین آسانسور در همان جا توقف می‌کند.
به هنگام رسیدن کابین به طبقه مورد نظر سوپاپ نیز بسته شده و پیستون و کابین آسانسور تحت فشار ثابت در همان نقطه متوقف خواهد شد.
حال برای برگشت آسانسور به طبقات پایین، موتور عمل نمی‌کند اما سیگنالی به شیر برقی ارسال می‌شود که باعث باز شدن شیر به صورت خودکار می‌شود و باعث برگشتن روغن به مخزن و خارج شدن روغن داخل سیلندر، پیستون با کابین متصله به آرامی و سرعتی یکنواخت به طبقات پایین برمی‌گردد.
برای بازگشت کابین به سمت پائین، موتور کار نمی‌کند، ولی با ارسال سیگنال به شیر برقی (Valve unit)، این شیر به صورت اتوماتیک باز شده و با بازگشت روغن به مخزن، و تخلیه روغن درون سیلندر، پیستون به همراه کابین به آرامی و با سرعت ثابت به طبقات پائین باز خواهد گشت.
در این شرایط نرخ مصرف انرژی به صفر می‌رسد و سوپاپ‌ها بسته هستند.
در این حالت سوپاپ بسته است. مضافاً در این شرایط مصرف انرژی به صفر می‌رسد.
مزیت‌ها و معایب آسانسورهای هیدرولیکی نسبت به آسانسور کششی
• محدود بودن طول مسیر حرکت
• محدود بودن سرعت آسانسور
• محدود بودن تعداد استارت آسانسور که ماکسیمم 90 استارت است اما این عدد در آسانسورهای کششی 180 استارت است.
• استفاده بیش از حد روغن و آلودگی به علت نشت روغن در کف چاهک
• نرخ بالای مصرف انرژی (سه برابر بیشتر نسبت به آسانسورهای کششی) اما با انتخاب موتورهای کامپکت و کوچک‌تر که منجر به کاهش سرعت اسانسور می شود مصرف انرژی کاهش می یابد.
مزیت آسانسورهای هیدرولیکی:
• نصب موتورخانه در پائین
• جابجایی بارهای سنگین
• عدم وجود سقف چاه
• ایمن بودن سرنشینان در حرکت
• پیوسته و نرم بودن حرکت
• دقت بالا در توقف روبروی طبقات
هوای موتورخانه آسانسور هیدرولیکی باید تهویه شود روغن هیدرولیک به طور دایمی خنک نگه داشته شود.
علاوه بر مزیت‌های ذکر شده دلایلی دیگر برای استفاده از آسانسورهای هیدرولیکی وجود دارد که عبارتند از:
• نصب آسان و سریع و برای ساختمان‌های با طبقات و ارتفاع کم بسیار مناسب است.
• مقرون به صرفه بودن
• عدم انحصار قطعات اسانسور
• به علت تعداد کم قطعات، تعمیرات و نگهداری آسانی دارند.
• مناسب برای ظرفیت‌های بالا
•حوادث ناشی از اتصالات برقی به میزان بسیار کمی ممکن است اتفاق بیفتند.
•هنگام حرکت به سمت پایین به علت وجود گرانش، هزینه‌ای ندارند.
• هزینه‌های تعمیر و تجهیزات پایینی دارند.
• در زمان خرابی آسانسور وحبس شدن مسافران در آن نیازی به حضور افراد متخصص و تکنسین نیست.
• برای ساختمان‌های قدیمی مناسب هستند.
در عصر جدید صنعت هیدرولیک نقش بسزایی در آسانسورها، وسایل حمل و نقل، تجهیزات راهسازی، صنعت راهسازی، حمل ونقل ریلی و... دارد.
قیمت آسانسور خانگی
آسانسورهای هیدرولیک گزینه مناسبی برای نصب در منازل مسکونی که اصطلاحاً به آن هوم لیفت نیز می‌گویند می‌باشد.
قیمت آسانسور هیدرولیک
در صورتی که نیازمند استعلام قیمت آسانسور هیدرولیکی هستید می‌توانید با شرکت آسانسور و پله برقی الفارس تماس بگیرید.
تاریخچه آسانسور هیدرولیک
مصریان باستان نوعی آسانسور ابداع کرده بودند برای انتقال سنگ‌های عظیمی که برای ساختن اهرام ثلاثه به کار می‌رفت، با استفاده از الوار چوبی گرد و تجهیزات مختلف و نوعی از وزنه‌های تعادل برای انتقال سنگ‌ها و خاک‌ریزی و متراکم کردن خاک در نقاطی که مد نظر داشتند استفاده می‌کردند.
مصریان باستان نیز برای ساختن اهرام ثلاثه و انتقال سنگ‌های عظیم الجثه، با استفاده از ابزار و تجهیزات چوبی گرد و الوارهای مختلف، و نوعی وزنه‌های تعادل برای جابجایی آنها و یا خاک‌ریزی و انباشت خاک در نقاط مورد نظر، این امر را میسر می‌ساختند.
ارشمیدس برای انتقال آب از فرودست به بالادست با ابداع لوله‌های مارپیچ گامی بنیادین برداشت. در قرن سیزدهم راهبان معبد مونت سنت میشل (Mont Sant Michel) با روی هم سوار کردن قطعاتی که بسیار شبیه به تردمیل‌های امروزی بودند، با بهره‌گیری از نیروی چهارپایانی مانند اسب و الاغ به حمل وسایل و تجهیزات از سطوح شیبدار به نقاط بالایی استفاده می‌کردند. پیشرفت روزافزون علم و گسترش مطالعات در مورد خصوصیات و کاربرد‌های آب و دیگر مایعات به خصوص انتقال فشار سیالات و انتقال نیرویی کوچک به نیرویی بزرگ برای استفاده مفید از آن و همچنین اختراع موتور بخار (Steam Engine) مسیر استفاده از نیروی هیدرولیک در عملکرد و ایجاد مزیت برای انتقال کالا و اشخاص به طبقه‌های بالا هموار گشت.
با توجه به اسناد موجود، استفاده مدرن از سیستم‌های هیدرولیکی به سال 1785 میلادی برمی‌گردد. هنگامی که ویلیام آرمسترانگ (William Armstrong) با نگاهی متفکرانه و جستجوگر به چرخ آب نگریست، متوجه هدر رفتن انرژی در این تجهیز شد و با تفکر خلاقانه خود توانست سیستم‌های هیدرولیکی را دگرگون کند.
ژوزف براما (Joseph Brammah) در سال 1795 نوعی پرس هیدرولیکی اختراع و آن را ثبت کرد.
در سال 1823 میلادی نخستین آسانسور که به صورت پلتفرم باز و شیشه‌ای بود و اتاق صعودی نام گرفت، توسط دو معمار Burton و Hormer برای انتقال توریست‌هایی که برای استفاده از مناظر زیبای شهر لندن آمده بودند، ساخته شد.
چهارسال پس از آن انجمن هیدرولیک بوفالو به سرپرستی دکتر ابنزر جانسون (Dr. Ebenezer Johnson) در منطقه صنعتی تولید مصنوعات نساجی به وسیله ایجاد کانال هیدرولیکی و نیروی جنبشی آب پایه‌گذاری شد.
در سال 1833 میلادی کارگران معدن در کوه (Harz) بوسیله میله‌هایی عمودی، عملیات بالا و پایین رفتن درعمق 60 متری معدن را تجربه کردند.
در سال 1835میلادی دو شخص به نام‌های Forst و stutt Built با استفاده از وزنه‌های تعادل، تسمه، کابل و نیروی بخار سیستم بالابری که از قوانین نیوتون و تعادل نیرویی بهره می برد بنا نهاده و گسترش دادند.
قوانین حاکم بر فشار مایعات دانشمند بزرگ، پاسکال، نیز در شکل‌گیری و پیشرفت سیستم‌های هیدرولیکی نقشی مؤثر ایفا کرد.
در سال 1845 سر ویلیام تامپسون ( Sir William Thompson) نخستین جرثقیل هیدرولیکی را ساخت و در اسکله بندر نیوکاسل انگستان برای جابجا کردن محموله کشتی‌ها استفاده کرد.
در سال 1846میلادی ویلیام آرمسترانگ (Sir William Armstrong)نخستین آسانسور هیدرولیکی که با فشار آب کار می‌کرد را ساخت. وی طراح جرثقیل‌های هیدرولیکی بود و همچنین از طرفداران سر سخت حفاظت محیط زیست بود و همواره مخالفت خود را نسبت به استفاده از ذغال سنگ اعلام می‌داشت و در فکر استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر مانند انرژی سولار و باد و ... بود.
در سال 1851 میلادی ریچارد دادگن (Richard Dudgeon) با استفاده از نیروی هیدرولیکی توانست جکی هیدرولیکی بسازد. پس از آن او در سال 1855 میلادی آسانسوری هیدرولیکی طراحی کرد. این آسانسور با بهره‌گیری از نیروی بخار تولید شده توسط سوخت ذغال سنگ، می‌توانست تعداد 10 انسان را با سرعت 14 مایل در ساعت جابجا کند.
اولین آسانسور برای استفاده عموم مردم در نیویورک در سال 1858 راه اندازی شد که این آسانسور با نیروی بخار حاصل از سوخت ذغال سنگ کار می‌کرد.
اما در سال 1870 میلادی به تدریج ماشین آلات هیدرولیکی نو ظهور جای آسانسورهایی که از نیروی بخار استفاده می‌کردند گرفت. اغلب در بریتانیا، ایالات متحده امریکا و برخی کشورهای اروپایی در انتهای قرن 18 و ابتدای قرن 19 آسانسورهایی که با نیروی بخار فعالیت می‌کردند، واقع شده بودند.
به علت نبود قوانین مدون ایمنی در آن سال‌ها، آسانسورهای نخستین، خطرات فراوانی را مواجه سرنشینان آن می‌کرد.
ورنر فون زیمنس (Werner Von Simens) اولین آسانسور برقی را در سال 1880میلادی گسترش داد. اما هفت سال بعد اولین آسانسور الکتریکی توسط الکساندر مایلز به ثبت رسید.
دو سال بعد اولین آسانسور هیدرولیکی در مجتمع دیمارست (Demarest)نیویورک بهره برداری شد.
این آسانسور در ابتدا از فشار آب و پس از آن از فشار نفت سیاه بهره میگرفت.
کمیسیون حفاظت از پارک حیات وحش نیاگارا برای کاهش تخریب جنگل‌ها و منابع طبیعی به علت افزایش بالای تعداد گردشگران به این منطقه بکر و توریستی تصمیم به استفاده از این آسانسورها گرفتند.
آسانسور مذکور تحت زمان 60 ثانیه حدود 10 نفر گردشگر را به بالاترین نقطه این مکان توریستی می‌رساند.
البته در همین سال به طور موازی با بهره‌گیری از آسانسور، تونلی طراحی شد تا برای جلوگیری از آسیب به جنگل، راه تردد گردشگران برای رسیدن به این نقطه را از جنگل به عمق کوه منتقل کنند.
پس از رونمایی از برج ایفل، آسانسورهای هیدرولیکی شرکت Roux – Combaluzie در ستون‌های شرقی و غربی و آسانسورهای شرکت Otis در پایه‌های شمالی و جنوبی راه اندازی شد که تا ده سال بعد مشغول خدمت‌دهی بودند.
اما همکنون آسانسورهای هیدرولیکی شرکت Schneider در پایه شمالی و آسانسورهای شرکت Otis در پایه جنوبی گردشگران را به رستوران ژول ورن که در بالاترین ارتفاع برج قرار گرفته هدایت می‌کنند.
آسانسورهای برج ایفل مسافتی بالغ بر 103،000 کیلومتر را در مدت یکسال طی می‌کنند که رقم قابل توجهی است.
درسال 1894 میلادی نخستین آسانسورهای هیدرولیک بی‌نیاز از اپراتور، با استفاده از پنل کلیدهای فشاری گسترش یافت.
Edison’s Elevator(Hydraulic) 1893
شرکت برق آنتاریو در سال 1902 میلادی، آسانسوری برای منطقه توریستی آبشار نیاگارا طراحی و نصب نمود.
در طی سالیان گذشته، آسانسورهای هیدرولیکی به طور پیوسته به ادوات جدید مجهز شده‌اند.
آسانسور هیدرولیکی در ساختمان‌های کم ارتفاع (در ایران تا حدود 18 متر و با سرعت 0٫75m/sو در آمریکا تا 30 متر و سرعت 1m/s) یکی از انتخاب‌های ایده آل می‌باشد.